Στον τέταρτο κύκλο φιλοξενίας καλλιτεχνών του bEam arts οι δύο καλλιτέχνιδες María Javiera Castillo και Kristina Mukhacheva χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα και κατευθύνσεις καταλήγουν στην ίδια ιδέα: H καλλιτεχνική αναζήτηση μέσα από παιγνιώδεις τρόπους και η δημιουργία συνθηκών παιχνιδιού μέσα από την ίδια την καλλιτεχνική δημιουργία. Μέσα από τις παιγνιώδεις προσεγγίσεις τους προκύπτουν τα έργα για την έκθεση “The Zone for Playfulness”, η οποία πέρα από εικαστικά αντικείμενα περιέχει το στοιχείο της διάδρασης και της επιτέλεσης.

Η Maria Javiera Castillo κατάγεται από τη Χιλή, έχει πτυχίο στις Καλές Τέχνες και το έργο της επικεντρώνεται στις εικαστικές εγκαταστάσεις. Μέσα από αυτό εξερευνά  την αίσθηση της παιδικότητας, της αφέλειας και της νοσταλγίας. Το κύριο υλικό που χρησιμοποιεί είναι τα μικρά χρωματιστά λαστιχάκια “plexi flexi” με τα οποία τα παιδιά φτιάχνουν κοσμήματα και μικροκατασκευές. Με αυτά πλέκει  μεγάλα χρωματιστά σχοινιά τα οποία μετέπειτα εντάσσει στον χώρο, πραγματώνοντας απρόβλεπτες και παιχνιδιάρικες συνθήκες.

Τα έργα που δημιούργησε στην φιλοξενία της στο bEam arts αποτελούν περαιτέρω πειραματισμό πάνω στην ιδέα του παιχνιδιού ως υλικού, τόσο χειροπιαστού όσο και συμβολικού. Ένα μακρύ ασπρόμαυρο plexi flexi σχοινί που καλεί το κοινό να παίξει μαζί του,  ένα μεγάλο χρωματιστό πλεκτό που παραπέμπει σε ουρά γοργόνας, μια εγκατάσταση με παιδικά παιχνίδια και hula hoops. Ένας χρωματιστός και ενδιαφέρον μικρόκοσμος που μας καλεί να σκεφτούμε πως και εμείς μπορούμε να αντλήσουμε την χαρά της παιδικότητας.

Η Kristina Mukhacheva κατοικεί εδώ και πολλά χρόνια στη Φρανκφούρτη. Το έργο της αντλεί έμπνευση τόσο από την επιστημονική φαντασία όσο και από τους αρχαίους μύθους. Μέσα από αυτό επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει παλιές αφηγήσεις ως οράματα του μέλλοντος, συνδυάζοντας την οργανική αισθητική με τεχνολογικά στοιχεία. Τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι η γλυπτική, οι δημόσιες εγκαταστάσεις, το σχέδιο, η χαρακτική και τα performative στοιχεία. Με όλα αυτά δημιουργεί έναν διάλογο μεταξύ του απτικού και του ψηφιακού. Η πρακτική της αντανακλά μια απρόσκοπτη σύντηξη φυσικών μορφών και φουτουριστικών ιδεών, διαμορφώνοντας μια πολύ ιδιαίτερη και μοναδική καλλιτεχνική γλώσσα.

Κατά την παραμονή της στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισε να εξερευνήσει την ιστορία της γοργόνας Θεσσαλονίκης, της αδερφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από την οποία η πόλη πήρε το όνομά της. Έχοντας μια αίσθηση ανικανοποίητου από τις αφηγήσεις που βρήκε, όλες επικεντρωμένες στη σημασία της σχέσης της με τον Αλέξανδρο, βάζοντας την ουσιαστικά πάντα σε δεύτερη μοίρα, αποφάσισε η ίδια να διηγηθεί ξανά την ιστορία της. Η ίδια ταυτίζεται και παίζει  δύο ρόλους την ίδια στιγμή, του αρχαιολόγου και της Θεσσαλονίκης, λέγοντας την ιστορία από δύο πλευρές. Το έργο που παρουσιάζει έχει πολλαπλά μέσα και επίπεδα. Γλυπτά από found objects, σκίτσα, ένα ποίημα και μια performance. Μέσα από όλα  αυτά μας αφηγείται μέσα από το δικό της γυναικείο και φεμινιστικό βλέμμα, την ιστορία μιας Θεσσαλονίκης που επιζητά την αλλαγή και την υπέρβαση ενός ανδροκεντρικού αφηγήματος στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο πόλεμος και ο όλεθρος, επιζητώντας η ίδια ελευθερία και ειρήνη.